Dag 25: verrast door de sneeuw

En zo zaten we gisteren ineens in de stromende regen in Smith Valley, Nevada. Altijd fijn voor boeren natuurlijk, alles wat de natuur geeft, hoeven ze zelf niet te regelen en water is hier hard nodig al is het minder droog dan in Californië op hun ranch. Dit bedrijf wordt gevoed door water uit de Sierra Nevada wat in Topaz Lake stroomt en wat dan naar de boeren komt. En er is deze winter veel sneeuw gevallen in de bergen.

We eten samen met Dirk en DJ bij de Heyday Inn, een verrassend goed Baskisch restaurantje waar we allemaal kiezen voor een light menu met steaks. Ik moet er niet aan denken hoeveel je krijgt bij een full menu, oef. Gelukkig zijn de boeren ook van het vroeg slapen, want onze oogjes rollen rond 9 uur ook dicht en dan ligt Dirk al. DJ, wat trouwens een hele gezellige jongeman is geworden om mee te kletsen, heeft zijn eigen huis en die zien we niet meer. Was wel erg leuk, na 7 jaar. Ik heb op advies van Valerie het bed verschoond en we slapen heerlijk in het uiterst comfortabele king bed. Vanmorgen heb ik de gewassen lakens en slopen er weer op gelegd, de volgende mag ons beddengoed in de machine doen, want wij moeten vroeg weg.

Dirk vertrekt om uiterlijk acht uur, want het is een rit van 4,5 uur naar Chowchilla en hij moet zijn baseball team coachen vanmiddag. Hij legt ons uit hoe we bij Starbucks in Gardnerville komen en als hij terug komt met een trailer voor kalfjes die mee naar de opfok in Chowchilla gaan, zijn wij net klaar voor vertrek, zodat hij het huis kan afsluiten. We ontbijten dus bij Starbucks en maken ons wel zorgen als we de enorm donkere wolken boven de Sierra Nevada zien. Gisteren werd er nog gezegd dat er geen road restricions waren, maar ik check toch even online. En ja hoor, sneeuwkettingen verplicht behalve voor auto´s en pickups met 4×4 én sneeuwbanden. De 4×4 hebben we, de sneeuwbanden niet. En kettingen ook niet, dat mag ook niet bij de meeste autoverhuurders.

We rijden inmiddels richting Kirkwood en zien talloze borden dat de kettingen erop moeten en ook vrachtwagens die dat al aan het doen zijn. We twijfelen. Wat nu? We besluiten door te rijden naar de aangekondigde ´chain control´ bij Kirkwood en daar advies te vragen. Terug gaan en een uur of 2 omrijden via Lake Tahoe en de 50 of vragen hoelang we moeten wachten tot ze verwachten dat het over is. Het sneeuwt inmiddels behoorlijk door en de temperatuur daalt snel tot -5.

Echter, de controle is er niet en wij zien niet echt groot gevaar, omdat de sneeuw niet blijft liggen op het blijkbaar erg goed gestrooide wegdek. We zien één auto die duidelijk een snoekduik heeft gemaakt in de verse sneeuw, maar verder geen gekke dingen. We besluiten maar gewoon door te rijden, maar wisten toen gelukkig nog niet dat je een boete van 5000 dollar kan krijgen daarvoor. Albert is een erg voorzichtig en ervaren chauffeur, maar ook hij vond het best spannend met al die bochten, dalen en stijgen. Pas na een uur of anderhalf leek het beter te worden en uiteindelijk hebben we toch wel twee uur in de sneeuw gereden voor het weer groen werd om ons heen. Spannend dagje, maar ook onwijs mooi!

Eenmaal terug in groen en veilig gebied, nemen we een toeristische route via het pittoreske Oakdale, wat een gateway tot Yosemite National Park is. We zien de ene na de andere huurcamper langskomen, wat ons doet vermoeden dat de weg naar het park ook niet open zal zijn en zoals altijd in deze tijd van het jaar zijn de twee andere bekende routes naar de andere kant van de Sierra Nevada, Sonora Pass en Tioga Road ook nog dicht. Onze route was de enige optie als je niet nog veel verder om wil, maar dat gaat hem met een camper op zomerbandjes ook zeker niet worden vandaag.

Wij lunchen bij Denny´s in Oakdale, Albert neemt een salade en ik een sandwich, waarbij ik geen friet, hashbrowns of wat dan ook wil. Het arme kind kijkt ons aan alsof we maf zijn met zo´n lichte lunch, maar ik vind het ruim voldoende. Na de lunch zetten we koers naar Road 7 waar we Trudie verrassen. Zij waren dus twee weken in Nederland en zitten ook vol verhalen, dus spreken we af voor het avondeten samen. Zij moet verder en wij gaan ons even melden bij Dirk en Valerie.

Valerie springt een meter hoog als ze ons ziet, want Dirk was erg bezorgd om ons. Hij zat dus nog achter ons in de sneeuw, want hij had ontbeten met wat farmers in de buurt en vroeg zich af of wij door de controles gekomen waren, al had hij ze ook niet gezien. Grote opluchting toen wij dus ongedeerd en zonder kleerscheuren binnnen stapten. Zoals altijd trekt Val een zak lekkers open en we kletsen de jaren bij. Tot zij weg moet, Dirk naar zijn team gaat en wij naar ons hotel in Los Banos. We vonden het hotel in Chowchilla erg opgesloten, alles met de lift, geen gezellige ruimte om ons heen, tegen de snelweg en daardoor best onrustig. Hier in Los Banos, wat sowieso veel meer biedt aan winkels en restaurants, is dat allemaal veel gezelliger.

We checken in en krijgen een enorme executive king room met een lekkere loungebank, een heerlijk groot bed, beneden, bijna naast de auto en naast de laundry. Ik werk dus eerst wat was weg, want erg warm is het nog niet, zo rond de 20 graden en ik ben door mijn lange broeken heen. Als de was in de droger gaat, volg ik Albert, die inmiddels al in het zwembad ligt. Heerlijk! Lekker warm zwemwater en een nog warmere hot tub. Mijn lijf komt er helemaal van bij. Als de was uit de droger is, heb ik nog even contact met Jesse van der Mee die in San Francisco haar arme voetjes te rusten heeft gelegd. Zij komen morgenochtend hierheen voor een dagje stof happen en koeien kijken.

Om half zeven zijn we bij het ons al jaren bekende Mexicaanse restaurant España´s, waar we een heel genoeglijke avond hebben met Gary en Trudie. Wonderlijk toch hoe wij de draad altijd weer oppikken, of er nu een week of zeven jaar tussen zit. Al 33 jaar lang. Al is het wel heel lang geleden dat we compleet zonder kinderen samen hebben gegeten, het tekent inmiddels onze levensfase, zullen we maar zeggen 🙂 Het is goed om weer hier te zijn!