Dag 10 & 11: Eind goed, al goed!

 

We zijn vandaag toch wel even serieus bang geweest dat er geen blog zou komen. Sterker nog, dat wij niet meer in het hotel terug zouden komen. Maar daarover straks meer!

Laten we beginnen bij gisteren. Na heel veel dagen veel rijden, veel doen en veel zien, besloten we het rustiger aan te gaan doen. In Tucson kan je je volgens mij weken vermaken als je alles wilt zien wat op het verlanglijstje staat, maar dat gaat ons niet lukken. Misschien een hele goede reden om nog eens terug te komen, want het bevalt ons hier prima. Het is hier immers altijd prachtig weer, maar jullie raden het al: behalve gisteren. Echt met bakken uit de hemel soms en de temperatuur bleef ook net onder de 20 graden hangen. We luierden dus wat op bed, want een fatsoenlijke tafel of bureau had onze casita niet en het zwembad was ook niks natuurlijk. Het ontbijt was trouwens best lekker, in de Gringo-bar.

Rond 12 uur besloten we toch eens wat te gaan doen en ik wilde eigenlijk heel graag terug naar Lane Bryant, waar ik in Palm Springs goed geslaagd was voor fijne BH´s en slips. Dus, een van de twee opgezocht hier in de stad, eerst nog even rondgewandeld en wat gedronken bij Starbucks in de Tucson Mall en toen weer op kledingjacht. En ja, ik weet wat sommige denken, ik heb heel veel kleding. Maar ik hou er nou eenmaal van en kan het gelukkig zelf betalen, dus is het mijn probleem dat ik altijd koffers en kasten tekort kom. Meer niet, gelukkig. Laat ik nou nog een leuk jurkje vinden en het gewenste ondergoed. Alleen die ene, die ik in Palm Spring al zo leuk vond, is er net weer niet in mijn maat. Het lieve meisje belt naar het andere filiaal en warempel: daar wel. Ach, andere kant van de stad, kan ons het schelen.

We komen zo wel mooi langs het Pima Air Museum en de Boneyard waar alle militaire toestellen hier oorlogsklaar onder mooie grijze kleedjes staan opgesteld. Misschien gaan we daar morgen nog  kijken, wie weet. Bij de tweede Lane Bryant vind ik niet één, maar twee van die mooie jurken die in Palm Springs te klein waren. Hoppa! Na dit bezoekje besluiten we een uurtje te gaan rusten in het hotel, voor we op bezoek gaan bij Bart en Evy, maar dat loopt anders. We zien dat onze handdoeken niet gewisseld zijn en het bed niet is opgemaakt. Dat laatste kan ik zelf wel, maar ik loop wel naar een van de schoonmaaksters toe die ik elders bezig zie en vraag of ze nog handdoeken komt brengen. Moeilijk kijken, no spiekie English nie. Nou, komt goed uit, ikke wel Spaans, dus vertel eens. Kind blij, stuurt me naar de overkant naar haar collega, want die is van de casita´s. Ik loop dus binnen waar zij bezig is en zie dat dit huisje twee keer zo groot en luchtig is als het onze. Ik overleg met Albert en ga dan aan de receptie vragen of ze er niet zo een over hebben. En warempel, we zijn dus verhuisd van 11 naar 3. Veel mooier, ruimer en dichterbij het restaurant en zwembad.

Door deze haastklus, komen we net op tijd aan bij forumlid Bart (van het Alles Amerika-forum) en zijn vrouw Evy. Belgische Bart won twee jaar geleden de beroemde DV-lottery en kreeg zo de zo begeerde Greencard die je recht op residentie in Amerika geeft. Ik heb grote bewondering voor hun stap (zoals voor velen). Op zoek naar werk, woonruimte, over de oceaan, waar je nog niemand kent, doe het maar even. Dan is Spanje toch wel wat makkelijker voor mijn gevoel, al hebben zij de taal wel mee. Bart werkt in de automatisering en Evy zit ´in de tassen´ bij Macy´s, het grote warenhuis. Ze hebben een erg mooi, ruim huis gekocht op een flink stuk grond, net buiten de stad. We krijgen een rondleiding en gaan dan met zijn vieren eten bij Longhorn Steakhouse. We kenden elkaar niet persoonlijk, maar daar was niets van te merken. We hebben een erg gezellige avond gehad met zijn vieren! Bart en Evy, nogmaals bedankt, we hebben ervan genoten jullie te leren kennen.

Vanmorgen waren we op tijd wakker in onze nieuwe casita met weer zo´n enorm bed en we besloten te gaan ontbijten bij Mimi´s Café en daarna naar de Old Tucson Studio´s te gaan. Eigenlijk stond het stadje Tombstone op het programma voor het westernsfeertje, maar het is een heel eind rijden en dit was een erg leuk alternatief. We hebben er genoten van een paar shows, van uitleg over hoe het er vroeger aan toe ging en van de mooie filmsets met ´echte´ westerngebouwen uit de tijd van het Wilde Westen.

Rond een uur of een vonden we het genoeg en besloten we het advies van onze Belgische ´stadsgenoten´ op te volgen en naar Mount Lemmon te gaan. Weer een eind weg, maar alles is in deze stad gewoon heel ver uit elkaar. Enne, we hadden logistiek wel wat beter kunnen plannen, maar vooruit, zo zie je ook wel heel veel. Vooral veel winkelcentra en restaurants, je valt er hier over!

We reden vanmiddag figuurlijk gezien van de woestijn naar de top van de wereld. Letterlijk van de cactussen naar de sneeuw. Van zo´n 30 graden tot net 8 graden in een uur tijd, via de Sky Island Scenic Byway, ook bekend als de Catalina Highway. Beneden is het echt woestijn, boven is het klimaat vergelijkbaar met dat van Alberta, Canada. Er zit ook een skistation, waar we ook heenrijden. We filmen onderweg heel veel met de Actioncam, waar we ook foto´s mee maken, maar die komen later. Mijn puf is even op om dat nu allemaal nog te gaan uitzoeken en het internet is hier vandaag waardeloos, dus foto´s uploaden is bijna niet te doen.

Op de top nemen we in Summerhaven een ´cookie´ in de Cookie Cabin en die is zo groot dat we hem samen delen, echt gewoon een heel bord koekje. We plassen en nemen een grote beker koffie mee in de auto. Nu kunnen we dezelfde weg terug, maar we zien ook een bordje ´Oracle, 29 miles´. Nu weten we dat Oracle een stukje (nou ja, 30 miles) vanaf ons hotel ligt, maar twee keer dezelfde weg is ook saai. We schrikken wel als er een bord staat dat de weg niet onderhouden wordt door de overheid en dat het op stukken slecht kan zijn. Maar hij is open, dus … met die dikke 4×4 moet dat toch lukken. De tank is meer dan half vol, het is halverwege de middag en 29 mijl is zo´n 45 kilometer of zo. Dus, gaan met die Denali.

Het was geweldig, amazing, stoer en op het laatst ook eng! Want 29 mijl off roaden is heel veel, vooral omdat het soms echt heel ruw terrein was. De Shäfertrail, zeg maar, zoiets. Er stonden ineens ook zomaar hertjes voor onze neus, vier schoten er snel weg. Eén andere auto gezien, die reed een stuk voor ons, maar stopte voor een eng, smal bruggetje met een paar planken waar we over moesten. Wij gingen, we hadden er al al heel wat mijlen opzitten en omkeren was geen optie. De rode auto hebben we niet meer terug gezien. Er leek geen eind aan te komen en toen we overal koeienstront zagen en regelmatig een paar koeien tegenkwamen, zagen we nog steeds geen huis, mens of boerderij. Uiteindelijk, toen de zon al aardig ging zakken, kwamen we in bewoond gebied, vlakbij Oracle. Oef, dat was echt wel een opluchting hoor. We hebben genoten van de prachtige natuur en geweldige vergezichten, maar waren erg blij toen we konden aanschuiven bij The Keg, het steakhouse wat we via de navigatie van de auto onderweg vonden. Ooit, in 2008 aten we met Loek en Gepke in Golden bij The Keg en het was ook hier echt supergoed. Eind goed, al goed, deze dag vergeten we zomaar niet meer.

De foto´s houden jullie tegoed, het zijn er héél veel. Dat komt morgen!