Dag 2: heenreis naar de USA

 

Nou, die hamburger waar we zo´n zin in hadden, werd een mooie tegenvaller. In een afgeladen drukke hotelbar, blijkbaar een soort gezellig buurtcafé waar heel veel mensen met hun kinderen kwamen voor een drankje met tapas (heel normaal zo in de avond in Spanje), probeerden wij een hapje te eten. Wellicht hadden we beter gekozen voor het restaurant, want dit was echt een kippenhok. Van kinderen met wieltjes in hun schoenen, tot een heuse non in mijn formaat met een blozend rond gezicht en brede glimlach, alles was er. En zoals altijd waar veel Spanjaarden bij elkaar zijn, was het een herrie van jewelste. Allemaal niet erg, maar onze bestelde hamburger Iberica was helaas niet ´al punto´(medium) zoals we hem besteld hadden, nee niet eens ´poco hecha´ (rare), maar gewoon rauw gehakt van binnen. Nadat ze een half uur af hadden liggen koelen op ons bord, kwam er een serveerster om af te ruimen. Bood ze ook nog aan om ze nog even opnieuw te laten bakken. Nou, nee, bedankt … Gelukkig waren de frietjes wel lekker.

Ook de douche was niet geweldig, glad vooral en wat ik nooit begrijp is dat er in bijna alle hotels geen fatsoenlijk rekje is om je eigen shampoo en douchegel op te zetten. Trouwens, ook niet die van het hotel, als die er al zou zijn. Nu was er alleen zo´n dispenser met iets vaags. Geen punten gescoord, hoewel het hotel erg netjes en ruim was, blijken uit dit soort dingen wel dat het niet voor niets zo voordelig is. Dat er om 11 uur ´s avonds nog kindjes van een jaar of 8, 9 in de speeltuin zijn, luid babbelend op de schommel, tja, dat is Spanje, dat wij zo vroeg willen slapen is niet hun probleem natuurlijk. Uiteindelijk zij we toch in slaap gevallen op een stevig bed. Om half twee werden we wakker omdat er een mailtje uit de USA binnenkwam. Niet erg hoor, we hadden de wekker toch een kwartiertje later staan. Het mailtje was van ons oude bekende forumlid Loek, die met zijn vrouw Gepke naar Santa Fe komt over twee weken om samen met ons een weekend door te brengen. Zo leuk dat ze die toch lange rit uit Denver daar voor over hebben. Gezellig! We gaan samen een appartement delen.

Opfrissen, tanden poetsen, opmaken, haar föhnen (alleen ik hoor) en aankleden en we kunnen weer. Na alles weer zo snel en netjes mogelijk te hebben ingepakt, wat mag wel in de handbagage, wat niet en waar zijn de vloeistoffen, je kent dat wel, vertrekken we naar beneden. Bij de receptie is al een taxi voor ons gebeld, want de shuttle van het hotel rijdt niet tussen 1 en 4 uur ´s morgens. Er wordt ons nog koffie aangeboden, maar terwijl die gezet wordt, komt de taxi al aan. We besluiten de chauffeur niet te laten wachten, al is hij een kwartier te vroeg en hij brengt ons met een gezellig praatje naar terminal 2 van het vliegveld. Daar is het al behoorlijk druk en we moeten even zoeken naar de Sky Priority-incheck van KLM. Voor ons wordt een familie met een gigantische onordelijke berg bagage geholpen en de man lijkt blij als wij met ons strak georganiseerde reistassen plus handbagage-setje aankomen. We hebben zo weinig dat alles op mijn naam ingecheckt wordt 🙂 De man wijst ons de weg naar de security, maar daar zitten de deuren nog op slot. Er is een aparte ruimte voor business class en die gaat pas om vier uur open. We wachten dus een kwartiertje en mogen dan door. Vijf medewerkers alleen voor ons, ging heel relaxt. Ook de business class lounge gaat pas om vijf uur open en we moeten om half zes aan de gate zijn, een eind verderop, dus nadat we een paar flesje sap uit de automaat hebben getrokken en een plasje hebben gedaan, lopen we naar E69 voor onze eerste vlucht.

We mogen bijna als eerste aan boord van een Boeing 737 van KLM en zitten op rij 2 D en F, met een lege stoel E tussen ons. De eerste rij is leeg en daar maakt de purser regelmatig gebruik van om met ons een praatje te komen maken. Hij vindt het allemaal wel gezellig zo op de vroege morgen. Druk heeft hij het ook niet, want er zijn in zijn afdeling maar vijf business class passagiers, de rest zit achter het gordijntje. Ook is er nog een mevrouw die business class service krijgt, maar ook in de cockpit mag, want haar zoon is de co-piloot. Ze geniet duidelijk met volle teugen, zo leuk. Wij krijgen direct koffie met een lekkere stroopkoek en mogen kiezen uit pancake of omelet voor het ontbijt. Daarbij wordt nogal wat meer geserveerd. Stukken vers fruit, sinaasappel en ananas en een druif, een broodje met boter en jam, een bakje yoghurt waar we het halve potje jam in roeren en dus een omelet met een klein kipburgertje en een paar aardappeltjes met tomaat. We zijn minder gewend als ontbijt! Een glaasje jus d´orange maakt het compleet en we sluiten af met weer een kopje koffie. Zo luxe, alles in gewone glazen en kopjes met normaal bestek. Heerlijk!
Precies op tijd landen we in een heel bewolkt Amsterdam en dan gaan we racen. Het is echt een t*ringeind lopen, om het even plat uit te drukken, van D52 naar E19, al klinkt dat dicht bij elkaar. We mogen gelukkig door de snelle rij voor de paspoortcontrole en verbazen ons erover dat we heel Schiphol bijna gezien hebben voor we aan de E-pier zijn en dan is 19 nog een heel eind naar achteren. Bij de gate mogen we wel weer als eerst boarden, na een paar oudjes en mensen met kleine kinderen en daar word ik eruit gepikt voor een extra security check. Hij is fijn. Albert loopt rustig weg met mijn handbagage, maar dat is niet helemaal de bedoeling. Zowel ik zelf als mijn koffertje worden nagekeken met van die papiertjes waarmee ze explosieven en drugs of zo opsporen, maar ik ben goedgekeurd. En zo zitten we dan nu op stoel 3A en 3B in de knusse kleine cabine voorin en onderin de grote 747 die ons in 10 uur en een kwartier naar San Francisco gaat brengen. Drankje, kaasje, nootje, niks mis mee. De nieuwe stoelen lijken groter dan ooit, maar daar moet ik wel even bij zeggen dat ik wel wat lichter ben dan een paar jaar geleden. Het is alweer een hele tijd geleden dat we KLM vlogen, om precies te zijn in 2009. Gezellig, vertrouwd en goed. Over beenruimte maar niet gesproken trouwens, ik kan niet eens met mijn voetjes bij de ingebouwde voetensteun ergens aan de overkant. En het entertainmentsysteem heeft een enorm scherm, gewoon een televisie. Komt helemaal goed. We vliegen vandaag bovenlangs, helemaal via Noorwegen, dan naar Ijsland en zo via Canada naar Idaho en Nevada en dan San Francisco.

Een paar uur verder …

Hoe langer we moesten wachten op ons eten, hoe zwaarder de oogjes begonnen te worden. Zo´n korte nacht en dan dat monotone geluid van zo´n brommend vliegtuig, je zou van minder slaap krijgen. De mooie tasjes van Jan Taminiau zijn inmiddels rondgebracht, Albert heeft een heel handig zwart etui, een soort portefeuille en ik een crèmekleurig tasje met donkerrode sluiting. Ik heb alleen het idee dat ik wat dingen mis, zoals een pen en een haarborstel. Maar ja, aangezien ik die best kan missen, doe ik maar niet moeilijk. Eerlijk gezegd gebruik ik verder ook alleen de lippenbalsem. Zo´n slaapmasker, daar krijg ik claustrofobie van en ik had zelf vanmorgen al sokken aangetrokken, want in Madrid was het ook maar twee graden boven nul. Oordopjes heb ik niet nodig en dat was het wel. O ja, tandenborstel en tandpasta, dat is wel fijn!

Op het menu, in de business class gemaakt door driesterrenrestaurant De Leest van Jacob
Jan Boerma staan heerlijke dingen. Wij kiezen voor de zalm als voorgerecht en het gesmoorde lam daarna. Het is echt top, echt sterrenkwaliteit, zo bijzonder om dat in een vliegtuig zo mooi geserveerd te krijgen. Toe eet Albert natuurlijk een kaasplankje en ik ga voor de frozen yoghurt. Na een kopje koffie is dan de koek echt helemaal op. Ik installeer me, via een koppelstukje, met mijn eigen oortjes en easy listeningmuziek van het entertainmaintsysteem onder mijn dekentje. De stoel gaat achterover en warempel, dan komen mijn voeten wel bij de ´ottoman´, zoals de ingebouwde steun tegenover me heet. Het is zelfs zo comfortabel dat ik op een gegeven moment het hele spul volledig plat kan maken en op mijn zij heerlijk in slaap val, languit. Af en toe zijn we een beetje wakker en praten we even, maar we doezelen zo weer weg. Tot Albert me wakker maakt om dat een van de stewardessen met bekertjes Australian ijs langs komt. Tja, daar kan je me inderdaad wakker voor maken. Ondertussen was het ook al weer 3 uur en zaten we halverwege deze vlucht.

 

Ik besluit op de iPad mijn gedownloade boek van Dr. Pol te gaan lezen. Als kind wilde ik maar één beroep: dierenarts worden. Dat heb ik lang volgehouden, maar mijn gebrekkige talent voor exacte vakken gooide roet in het eten, mijn scheikundeleraar was degene die in 3VWO mijn droom aan diggelen gooide. Toen in de vierde ook natuurkunde een drama werd, was het echt over. Ondertussen zaten we thuis altijd in de paarden, reed ik zelf fanatiek en had mijn vader altijd wel een paard of twee om mee te mennen. Toen de vriendjes het overnamen van de paarden, was het even rustig, al ging pa gewoon door. En toen trouwde ik met een boer en met zijn tweehonderd koeien en leerde ik dat dierenarts zijn ook gewoon heel hard werken is, bij nacht en ontij. Hoe vaak ik ´s nachts geen koffie gezet heb na een keizersnede of ander noodgeval weet ik niet, maar de knusse romantiek van het boerenvak was echt niet altijd even makkelijk. Ik heb nog steeds diep respect voor dierenartsen en ook nog eens goede herinneringen aan enkelen van hen! Mensen met liefde en respect voor dieren, maar ook voor de mens erachter. Ik kijk dan ook graag naar Dr. Pol en de eerste hoofdstukken van zijn boek heb ik net gelezen, met veel plezier. Niet op de iPad, want daar staat het gek genoeg niet meer op, maar op de laptop gelukkig wel. Met net een kroketbroodje (denk aan worstenbrood, maar dan met kroket) achter de kiezen, ga ik nog even lezen. De tijd gaat snel, we zien net op de flight information dat we nog 4 uur te gaan hebben. We zitten ergens boven Canada op 10973 meter!

Enfin, na nóg een keer een lekkere maaltijd met toe warme appeltaart met slagroom, vlogen we over een zeer helder Nevada en Californië, waar we veel dingen herkenden, naar de bewolking bij San Francisco. Nét de Golden Gate niet gezien, jammer! Natuurlijk scoorden we weer twee mooie nieuwe KLM-huisjes, echte collectorsitems. Al onze anderen staan bij vriendin Elly in Chowchilla, deze houden we zelf voor het plankje in Made. De landing was perfect, aanvliegend over de baai en op het moment dat we aan de gate gingen, kreeg ik een SMS van Joyce. Zij, dochter van Piet van der Mee, de broer van Hans, heeft 3 maanden stage gelopen op een paardenbedrijf in Hanford, hier in Californië. Vanaf afgelopen dinsdag reist ze samen met haar vriendin Sophie door de USA en we wisten dat hun vlucht uit LA ongeveer gelijk met die van ons zou landen. Albert had ondertussen moeiteloos zijn Amerikaanse SIM werkend, die we al vooraf bij Holidayphone.com hadden aangeschaft en zo konden we even heen en weer bellen om uiteindelijk samen aan een beker frisdrank te zitten in Terminal A. Leuk, even zo´n korte ontmoeting met de meiden.

SONY DSC

SONY DSC

Inmiddels hadden we ook een mail van Hertz dat er voor ons een GMC Yukon XL klaar stond in stall 27. Met de airtrain reden we heel simpel naar de parkeergarage die een mijl buiten het vliegveld ligt, alle autoverhuurders zitten daar in één hal. Hertz had er honderden auto´s staan, maar die van ons stond heel prominent bij de President´s Club Gold. En wat voor een! Type Denali met alle toeters en bellen die je bedenken kan, maar daar gaat Albert jullie vast meer over vertellen. Hij is er helemaal verrukt van. De grote bak ruikt zelfs nog nieuw en heeft nog maar 1161 mijl gelopen als wij er mee naar buiten zoeven. Op naar Pleasanton, waar we een kamer hebben besproken in het Courtyard by Marriot. Bij het inchecken ontstaat er zomaar ineens een gezellige onderonsje met twee medewerkers en een gast. De een heeft familie uit Nederland, de tweede in België en de derde natuurlijk in Spanje. Spanje is hier blijkbaar toch een magisch woord hoor. Ik kreeg net zelfs bij de bar van het restaurant een half glas rood sap aangereikt van diezelfde gast van vanmiddag. Eigen maaksel, granaatappelsap. Ha, ja, die kennen we, we hebben zelf 7 van die bomen in de tuin staan 🙂 Het spul was heerlijk, beter dan het eten helaas. Dat valt nu al twee avonden op rij tegen. Nou ja, je kan niet alles hebben. Het bed is heerlijk. Ik ga snurken, we zijn inmiddels ruim 24 uur op en het is hier nog maar 6 uur in de avond, maar bij jullie 3 uur ´s nachts. Het kan wel!

 

Klik hier voor de foto´s van vandaag, kris-kras door elkaar …